kv 1jpg

Bizarre Kruidvat-folder voor Moederdag: ‘Serieus beledigend en totaal misplaatst’

Door /
Algemeen

Kies nummer 4 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

De nieuwste reclamefolder van Kruidvat heeft voor veel commotie gezorgd, vooral onder vrouwen. De aanleiding?

Een Moederdagactie die volgens velen ouderwetse en stereotype beelden laat zien van wat moeders zouden willen krijgen.

Moederdag is pas op 11 mei, maar winkels spelen er nu al op in. Ook Kruidvat doet dat, met een speciale folder die deze week op veel deurmatten viel.

Op de voorkant van die folder staan cadeaus die bedoeld zijn om moeders te verwennen: een parfum, een douchegel, wat sieraden… en opvallend genoeg ook een fles wasmiddel.

Juist dat laatste valt bij veel vrouwen verkeerd. Op sociale media laten ze massaal weten dat ze dit helemaal niks vinden.

“Dit kan niet!”, klinkt het onder andere. De folder wordt daar “verschrikkelijk” genoemd, “heel erg sneu” en “echt niet van deze tijd”.

Een moeder van drie dochters schrijft op LinkedIn: “We zijn in 1953 blijven steken.” Ook vrouwenorganisaties reageren fel.

De Nederlandse Vrouwen Raad, die opkomt voor de belangen van vrouwen in Nederland, noemt de folder “stereotyperend en seksistisch”.

Artemis Westenberg, die bij deze organisatie betrokken is, is duidelijk in haar kritiek: ”Ik hoopte eigenlijk dat dit een persiflage zou zijn.”

”Dat ze bij Kruidvat zouden denken: we maken reclame over 75 jaar geleden. Maar helaas. Het is seksistisch en met deze reclame zitten er er flink naast.”

Volgens retailexpert Paul Moers heeft Kruidvat hier een flinke misser gemaakt. Hij vindt dat bedrijven tegenwoordig beter moeten aanvoelen wat bij de tijd past.

”De wereld is aan het veranderen, zo’n advertentie is serieus beledigend en totaal misplaatst. Het is als merk gewoon slecht voor je imago.”

”Je hoort de sign of times te begrijpen, maar dat is in dit geval niet aan de orde. Het is geklungel van de eerste orde wat leidt tot slechte pr.”

De reclame heeft dus flink wat losgemaakt. Veel vrouwen vinden dat het tijd is om los te komen van ouderwetse beelden waarin moeders automatisch worden gekoppeld aan huishoudelijke taken.

Cadeautjes voor Moederdag zouden moeten gaan over waardering en liefde, en niet over schoonmaken, zo klinkt het op internet.

Kruidvat zelf heeft nog niet publiekelijk gereageerd op de kritiek. Het is afwachten of ze hier nog op terugkomen of in de toekomst andere keuzes maken bij het samenstellen van folders.

Wat vind jij? Is dit een storm in een glas water of heeft Kruidvat echt een stap terug in de tijd gezet?

CategorieAlgemeen Tagsfolder kruidvat moederdag

Bizarre Kruidvat-folder voor Moederdag: ‘Serieus beledigend en totaal misplaatst’ Lees meer »

WhatsApp Image 2025 04 28 at 215038 2jpg

Marijn doet bizarre ontdekking in auto van bevriend stel: ‘Ik weet niet wat te doen’

Door /
Algemeen

Kies nummer 4 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Marijn is een vrolijke en gezellige jonge vrouw. Ze woont in een leuk appartementje in Leiden, heeft een goede baan en veel fijne vrienden.

In het weekend is ze vaak te vinden in een kroeg om iets te drinken, of ze gaat naar een festival. Ze geniet volop van het leven.

Toch gaat het nu even minder goed met haar. Marijn zit in een flinke dip. “Twee weken geleden besloot ik door de McDrive te gaan om een milkshake te halen. Echter verliep alles even anders dan verwacht,” vertelt ze.

Nadat ze haar bestelling had gehaald, besloot ze haar auto te parkeren op het parkeerterrein. Zo kon ze rustig van haar milkshake genieten.

Terwijl ze zat te drinken, viel haar oog op een auto een stukje verderop. Ze herkende de auto meteen. “Twee rijen voor mij zag ik een bekende auto staan, de auto van een bevriend stel,” legt Marijn uit.

Omdat ze het leuk vond om hen even te begroeten, stapte ze uit haar auto. “Ik dacht: hé, dat is gezellig, ik ga even gedag zeggen,” zegt ze.

Maar vlak voordat ze op het raam wilde kloppen, zag ze iets wat haar volledig van slag bracht. In de auto zat inderdaad de vriend die ze kende, maar niet met zijn vaste vriendin.

“Hij zat niet in de auto met mijn vriendin, maar met een meisje dat ik helemaal niet ken… en ze waren heel innig aan het zoenen,” vertelt Marijn geschrokken.

Ze wist niet hoe snel ze weer terug moest lopen naar haar eigen auto. “Ik stond echt perplex. Mijn vriendin heeft al zes jaar een relatie met hem, maar blijkbaar eet hij dus ook buiten de deur,” zegt ze teleurgesteld.

Sinds die dag weet Marijn niet meer wat ze moet doen. Ze voelt zich gevangen tussen twee keuzes: zwijgen of haar vriendin de waarheid vertellen.

“Vorige week gingen we met een grote vriendengroep uit eten en zij waren er ook. Mijn vriendin is nog steeds zo ontzettend gek op hem,” vertelt Marijn. “Ik weet gewoon niet wat te doen.”

Aan de ene kant wil Marijn haar vriendin beschermen. “Ze verdient het om te weten dat hij niet eerlijk is,” zegt ze.

Maar aan de andere kant is ze bang dat ze haar vriendin veel pijn zal doen. “Misschien maakt het haar kapot, en dat wil ik ook niet op mijn geweten hebben.”

De situatie bezorgt Marijn veel stress. Ze denkt er elke dag aan. Vooral omdat haar vriendin vaak vol liefde over haar vriend praat.

“Ze zegt altijd hoe gelukkig ze met hem is. Dat maakt het nog moeilijker,” legt Marijn uit. Soms denkt ze dat ze het misschien moet vergeten en niets moet zeggen.

“Misschien was het een vergissing of een dronken actie,” zegt ze twijfelend. Maar diep vanbinnen weet ze dat het niet goed is om te zwijgen.

Marijn heeft haar zorgen ook met andere vriendinnen besproken. Sommigen zeggen dat ze het eerlijk moet vertellen, anderen zeggen dat ze zich er niet mee moet bemoeien.

“Iedereen zegt iets anders. Ik word er alleen maar onzekerder van,” vertelt Marijn. Voor nu heeft Marijn besloten nog even af te wachten. “Ik wil nog één keer goed nadenken voordat ik iets doe,” zegt ze.

Ze hoopt dat er vanzelf een goed moment komt om eerlijk te zijn. “Misschien merk ik wel dat ze zelf iets begint te vermoeden. Dan kan ik haar steunen.”

Ondertussen blijft Marijn worstelen met haar gevoel. “Ik wil alleen maar het beste voor mijn vriendin,” zegt ze zacht. “Maar wat het beste is, dat weet ik op dit moment gewoon niet.”

Eén ding weet Marijn zeker: wat ze zag, zal ze nooit vergeten. “Ik hoop dat ik de juiste keuze maak,” besluit ze. “Want echte vriendschap betekent soms ook dat je moeilijke dingen moet zeggen.”

CategorieAlgemeen Tagspartners relatie vrienden

Marijn doet bizarre ontdekking in auto van bevriend stel: ‘Ik weet niet wat te doen’ Lees meer »

hakk 1jpg

Fabrikant HAK start terugroepactie: Deze potjes groenten bevatten stukjes rubber!

Door /
Algemeen

Kies nummer 4 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Een tegenvaller voor mensen die dol zijn op Hollandse kost: groentefabrikant HAK is een terugroepactie gestart voor hun Boerenkool, Spinazie en Spinazie met room.

De reden? In sommige potten kunnen kleine stukjes rubber zitten. Het risico is klein, maar HAK wil geen enkel risico nemen en kiest daarom voor veiligheid.

Alle potformaten van deze groenten vallen onder de terugroepactie. Je kunt zien of jouw pot erbij hoort door naar de code op de deksel te kijken. Het gaat om codes die beginnen met LG262 tot en met LG292.

Heb je zo’n pot in huis? Dan geeft HAK dringend het advies: niet opeten! Breng de pot terug naar de supermarkt. Je krijgt je geld gewoon terug, ook als je de pot al had geopend.

HAK laat weten dat voedselveiligheid voor hen heel belangrijk is. Door snel actie te ondernemen, wil het bedrijf laten zien dat ze open en eerlijk zijn tegenover hun klanten.

Hoewel de kans klein is dat er echt rubber in jouw pot zit, wil HAK geen enkel risico nemen. Ze bieden hun excuses aan voor het ongemak.

De terugroepactie komt op een opvallend moment. De afgelopen tijd waren er vaker problemen in de voedingsindustrie.

Zo werden er metalen deeltjes gevonden in vlees en glasstukjes in pastasaus. Nederlandse consumenten zijn daardoor extra alert geworden.

HAK probeert door deze snelle actie hun goede naam te beschermen. Ze willen duidelijk maken dat ze staan voor kwaliteit en veiligheid.

Heb jij kort geleden een pot Boerenkool, Spinazie of Spinazie met room van HAK gekocht? Kijk dan goed naar de code op het deksel.

Zit jouw pot tussen LG262 en LG292? Breng hem dan terug naar de winkel. Opeten wordt sterk afgeraden – beter voorkomen dan genezen!

Voor vragen kun je contact opnemen met de HAK Consumentenservice. Ze zijn gratis bereikbaar via 0800-0221525 of stuur een e-mail naar [email protected].

CategorieAlgemeen Tagsproducten terugroepactie

Fabrikant HAK start terugroepactie: Deze potjes groenten bevatten stukjes rubber! Lees meer »

WhatsApp Image 2025 04 28 at 150700jpg

Samira over haar gezichtsbedekking: ‘Jullie lijken dat allemaal te vergeten!

Door /
Algemeen

Kies nummer 4 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Samira is geboren in Nederland. Haar ouders kwamen 42 jaar geleden vanuit hun geboorteland Marokko naar Nederland.

Ze groeide hier op, ging hier naar school en voelt zich thuis in dit land. Samira is moslim. Haar geloof is belangrijk voor haar. “Mijn geloof geeft mij rust en kracht,” zegt ze.

Sinds haar 25ste draagt Samira een niqab. Dat is een gezichtsbedekking waarbij alleen haar ogen zichtbaar zijn. Ze koos daar zelf voor.

“Het is een bewuste keuze waar ik mij prettig bij voel,” legt ze uit. “Het hoort bij mijn geloof en mijn gevoel van veiligheid. Ik voel mij dichter bij Allah wanneer ik mijn niqab draag.”

Toch is het dragen van een niqab in Nederland niet altijd makkelijk. Op sommige openbare plekken mag het niet.

“In uiterste gevallen, zoals als ik naar het ziekenhuis moet, kies ik voor de hijab,” zegt Samira. De hijab bedekt alleen het haar en de nek, en dat is wel toegestaan op zulke plekken.

Als Samira op straat loopt, merkt ze dat mensen naar haar kijken. Vooral kinderen kijken vaak met grote ogen haar kant op.

“Soms zie ik kinderen met een angstige blik naar mij kijken, terwijl dat helemaal niet nodig is,” zegt ze met een zucht. “Ik ben gewoon Samira. Ik doe niemand kwaad.”

Ze vindt het jammer dat mensen haar soms anders behandelen. “Mensen zien alleen mijn niqab en niet wie ik echt ben.”

Ze denkt dat er veel onbegrip is over vrouwen die gezichtsbedekking dragen. “Dat doet pijn, want ik ben gewoon een mens zoals iedereen.”

Volgens Samira begint begrip bij onderwijs. Ze vindt dat er op basisscholen aandacht moet zijn voor hoofddoeken en gezichtsbedekking.

“Kinderen moeten al van jongs af aan weten dat een niqab niet raar of eng is. We zijn normale mensen, net als zij. We lachen, we huilen, we houden van onze familie, net als iedereen.”

Ze gelooft dat kennis en uitleg het verschil kunnen maken. “Als kinderen leren wat een niqab is, begrijpen ze het beter. Dan kijken ze misschien niet meer met angst, maar met nieuwsgierigheid of respect.”

Samira heeft een grote wens: dat mensen verder kijken dan alleen haar uiterlijk. “Ik ben meer dan mijn niqab. Ik ben een moeder, een dochter, een vriendin. En ja, ik ben moslim. Maar ik ben ook gewoon Samira.”

Ze hoopt dat haar verhaal helpt om mensen aan het denken te zetten. “We hoeven het niet altijd met elkaar eens te zijn, maar een beetje begrip en respect kunnen al veel veranderen.”

Met een rustige stem zegt ze: “Als je mij ziet, vraag dan gerust iets. Ik leg het graag uit. Want ik geloof dat als we met elkaar praten, we elkaar beter gaan begrijpen.”

CategorieAlgemeen Tagsgeloof islam niqab

Samira over haar gezichtsbedekking: ‘Jullie lijken dat allemaal te vergeten! Lees meer »

WhatsApp Image 2025 04 28 at 145753 1jpg

Louise over periode na bekering tot islam: ‘Dat deed ontzettend veel pijn’

Door /
Algemeen

Kies nummer 4 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

De 25-jarige Louise kijkt naar haar telefoon. Geen berichtjes, geen gemiste oproepen. Haar ouders hebben sinds haar bekering geen contact meer met haar gezocht. 

“Het doet pijn,” zegt ze zacht. “Maar ik heb vrede met mijn keuze.” Louise groeide op in een christelijk gezin.

Haar ouders namen haar elke zondag mee naar de kerk, baden voor het eten en vierden Kerst en Pasen volgens de traditie.

Toch voelde ze zich altijd zoekende. “Ik had vragen waar ik geen antwoord op vond,” vertelt ze.

Twee jaar geleden ontmoette ze Youssef, een Marokkaanse jongen met wie ze al snel een diepe band kreeg.

“Hij vertelde me over de islam en dat we allemaal één God aanbidden. Ik begon me erin te verdiepen en vond rust in de Koran.”

Haar ouders zagen haar relatie met Youssef met argwaan aan. Toen Louise besloot zich te bekeren, brak dat het laatste beetje vertrouwen dat er nog was. 

“Dat was de druppel,” zegt ze. “Ze wensen geen contact meer met mij.” De pijn van het verlies van haar familie is groot, maar Louise voelt zich sterker dan ooit. 

“Mijn geloof geeft me houvast. Ik bid vijf keer per dag en voel een connectie met Allah die ik nooit eerder heb ervaren.”

Toch is haar bekering tot de islam niet zonder uitdagingen. Veel van haar vrienden begrijpen haar keuze niet. 

“Sommigen trekken zich terug, anderen vragen steeds waarom ik dit doe,” vertelt ze. “Ze snappen niet dat het voor mij een innerlijke reis is, geen opwelling.”

Louise merkt dat mensen vaak aannames doen. “Sommigen denken dat ik onder druk ben gezet, maar dat is niet waar. Dit was volledig mijn eigen keuze.”

Hoewel ze het contact met haar familie mist, blijft ze hopen op verzoening. “Ik bid dat ze op een dag zullen begrijpen dat ik nog steeds dezelfde Linda ben, alleen met een ander geloof.”

Voor nu blijft ze zich verdiepen in de islam en geniet ze van de rust die het haar brengt. “Volgens mij kan je alleen maar een beter mens worden als je Allah toelaat in je leven,” zegt ze vastberaden. “En daar houd ik me aan vast.”

CategorieAlgemeen Tagsbekeren islam

Louise over periode na bekering tot islam: ‘Dat deed ontzettend veel pijn’ Lees meer »

WhatsApp Image 2025 04 28 at 103839jpg

Fazal heeft moeite met het systeem in Nederland: ‘Waarom de senioren niet strenger aanpakken?’

Door /
Algemeen

Kies nummer 4 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Fazal en Latifa wonen nu al enkele jaren in Nederland. Samen met hun drie kinderen hebben ze een nieuw leven opgebouwd in een klein appartement.

Ooit moesten ze hun thuisland Afghanistan achterlaten, en ze zijn dankbaar dat ze hier een veilige plek hebben gevonden. “We hebben de taal geleerd en weten onze weg te vinden in Nederland,” zegt Fazal trots.

Fazal werkt als heftruckchauffeur in een groot distributiecentrum. Zijn vrouw Latifa zorgt voor het huishouden en de kinderen. Ze zijn blij dat ze werk en onderdak hebben, maar er is één groot probleem: hun woning is veel te klein voor hun gezin.

“We hebben maar twee slaapkamers,” legt Latifa uit. “Onze drie kinderen liggen samen op één kamer. Voor even is dat wel vol te houden, maar niet voor de lange termijn.”

De kinderen worden ouder en beginnen steeds meer behoefte te krijgen aan hun eigen ruimte. “Ze maken soms ruzie omdat ze geen eigen plekje hebben om zich terug te trekken,” vertelt Fazal.

Het gezin heeft de gemeente om hulp gevraagd. Ze hopen dat ze kunnen verhuizen naar een groter huis. Maar de gemeente kon niets voor hen betekenen.

“We staan ingeschreven voor een grotere woning, maar het kan nog jaren duren voordat we aan de beurt zijn,” zegt Latifa met een zucht.

Fazal en Latifa begrijpen het niet goed. Ze zien in de buurt grote huizen waar maar één oudere persoon woont.

“Wat wij niet begrijpen is waarom oude mensen alleen in een groot huis wonen en wij met meer personen in een klein appartementje,” zegt Fazal.

Volgens hem zouden grote huizen beter gebruikt kunnen worden door gezinnen zoals het hunne. Latifa vult aan: “Het is eigenlijk schandalig.’‘

”Laat een opa of een oma hier in ons kleine appartement wonen, en geef ons een ruime eengezinswoning.” Ze zeggen het niet om gemeen te doen, maar ze vinden het gewoon niet eerlijk.

De situatie zorgt soms voor stress in het gezin. “De kinderen kunnen niet rustig huiswerk maken. Er is altijd geluid en weinig plek,” vertelt Latifa.

“En als ze vriendjes willen meenemen om te spelen, kan dat bijna niet. Daarvoor is gewoon te weinig ruimte.”

Toch blijven Fazal en Latifa positief. Ze zijn blij dat ze hier veilig zijn en dat ze kunnen werken en naar school kunnen gaan.

“We zijn Nederland dankbaar,” zegt Fazal. “Maar we hopen dat er ook naar ons soort gezinnen wordt gekeken. Wij willen alleen een plek waar onze kinderen goed kunnen opgroeien.”

De familie probeert er het beste van te maken. Soms gaan ze naar het park om ruimte te hebben en de kinderen even vrij te laten spelen. “Maar dat lost het probleem thuis niet op,” zegt Latifa. “Thuis moet ook een fijne plek zijn.”

Fazal hoopt dat gemeenten in de toekomst beter gaan kijken naar wie welke woning nodig heeft. “Een groot huis voor een gezin, en een kleiner appartement voor iemand alleen. Dat zou eerlijker zijn,” zegt hij.

Tot die tijd blijft het gezin volhouden. Ze sparen geld en hopen ooit een eigen huis te kunnen kopen. “We dromen van een huis met drie slaapkamers en een tuin,” zegt Latifa met een glimlach. “Een plek waar iedereen zijn eigen kamer heeft en waar we samen buiten kunnen zitten.”

Voor nu blijft de inschrijving openstaan, en blijft de hoop leven. “Misschien krijgen we binnenkort goed nieuws,” zegt Fazal. “Tot die tijd blijven we positief en doen we ons best.”

Met hun sterke wil en hun warme gezin hopen Fazal en Latifa dat er snel een betere woonplek voor hen komt. “We willen alleen maar een beetje meer ruimte om echt thuis te zijn,” besluiten ze.

CategorieAlgemeen Tagsvluchtelingen woningen

Fazal heeft moeite met het systeem in Nederland: ‘Waarom de senioren niet strenger aanpakken?’ Lees meer »

WhatsApp Image 2025 04 28 at 102435jpg

Yaro niet blij met inburgeringscursus: ‘Ik maak mijn eigen keuzes en beslis alles zelf!’

Door /
Algemeen

Kies nummer 4 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

De jonge Yaro, afkomstig uit Afrika, heeft na een lange periode van onzekerheid eindelijk zijn verblijfsvergunning in Nederland ontvangen.

Een grote stap, die hem veel rust heeft gebracht. “Ik ben blij dat ik nu een huis en geld heb. Meer heb ik niet nodig,” vertelt Yaro kalm.

Toch brengt deze nieuwe fase in zijn leven ook verplichtingen met zich mee. Een daarvan is de inburgeringscursus. En dat ervaart hij als een flinke uitdaging.

“Waarom is het zo noodzakelijk dat ik gelijk de Nederlandse taal moet leren?” vraagt Yaro zich af. Hij vindt de lessen lastig en soms zelfs ontmoedigend.

Inburgeren is in Nederland een wettelijke verplichting voor nieuwkomers. Het houdt in dat ze de taal leren, zich verdiepen in de Nederlandse samenleving en uiteindelijk examen doen.

Maar Yaro begrijpt de noodzaak nog niet goed. “Ik leer het vanzelf wel als ik ga werken in een fabriek,” zegt hij nuchter. “Ik vind het onnodig. Het komt vanzelf wel een keer.”

Voor velen is de inburgeringscursus een belangrijke stap richting een zelfstandig leven in Nederland. Voor Yaro voelt het echter vooral als een belemmering.

“Ik wil gewoon werken en mijn leven opbouwen. Dat inburgeren maakt alles alleen maar moeilijker,” zegt hij eerlijk.

Vooral de Nederlandse grammatica en de strenge regels rondom taalgebruik maken het hem niet makkelijk. “Alles moet zo precies. Als je één fout maakt, is het weer niet goed,” zucht hij.

Yaro heeft simpele dromen: een baan vinden, financieel onafhankelijk worden en in rust leven. “Over een tijdje ga ik gewoon werken en dan kijken we wel verder,” legt hij uit.

Voor nu probeert hij zich niet te veel te verliezen in moeilijke lessen en ingewikkelde woorden. “Ik kan mezelf al een beetje redden in winkels en op straat. Dat is voor mij genoeg.”

Hoewel zijn begeleiders hem uitleggen dat een goede beheersing van de taal deuren opent naar betere banen en meer zelfstandigheid, blijft Yaro sceptisch.

“Misschien snap ik het later wel beter,” zegt hij. “Nu vind ik het gewoon niet nodig.” Toch valt niet te ontkennen dat Yaro leergierig is.

Hij pikt snel dingen op van de mensen om hem heen. “Als ik straks werk, praat ik gewoon met collega’s. Zo leer ik de taal ook wel,” denkt hij hardop.

Ook zijn vrienden, die net als hij uit andere landen afkomstig zijn, delen hun ervaringen met hem. “Sommigen hebben het examen gehaald en zijn nu blij dat ze het gedaan hebben.”

”Anderen zeggen dat het veel stress geeft,” vertelt Yaro. Zelf hoopt hij het allemaal wat makkelijker en zonder al te veel druk te kunnen doorlopen.

Inmiddels heeft Yaro een manier gevonden om met de situatie om te gaan. Hij volgt de verplichte lessen, maar zonder zichzelf onder druk te zetten.

“Ik ga er wel heen, maar ik maak me er niet te druk om,” zegt hij eenvoudig. Regels mogen zijn leven niet bepalen, vindt hij. “Ik wil zelf kiezen hoe ik mijn leven opbouw.”

Ondanks de hobbels die hij tegenkomt, blijft Yaro positief gestemd. Hij beseft goed dat hij in Nederland kansen krijgt die hij in zijn geboorteland misschien nooit zou hebben gehad.

“Ik ben dankbaar dat ik hier mag zijn,” zegt hij oprecht. “Maar ik wil het wel op mijn eigen manier doen.” Voor Yaro is het leven in Nederland nog wennen en soms verwarrend.

Toch blijft hij geloven in zijn eigen tempo en keuzes. “Ik doe het op mijn tempo,” besluit hij vastberaden. “Alles op zijn tijd.”

CategorieAlgemeen Tagsinburgeringscursus vluchteling

Yaro niet blij met inburgeringscursus: ‘Ik maak mijn eigen keuzes en beslis alles zelf!’ Lees meer »

WhatsApp Image 2025 04 27 at 201845 1jpg

Bert mag kleinkinderen niet thuis ontvangen: ‘Mijn dochter wil het niet hebben’

Door /
Algemeen

Kies nummer 4 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

De 71 jarige Bert is een trotse vader van inmiddels twee volwassen kinderen en tevens de trotse opa van vier kleinkinderen.

Zijn kleinkinderen komen helaas niet bij hem over de vloer, de laatste keer is enkele jaren geleden geweest.

Bert rookt al 40 jaar en dat doet hij ook binnen in zijn eigen huis en dat is dan ook de reden waarom zijn kleinkinderen niet bij hem over de vloer komen.

Zijn zoon en dochter willen hun kinderen niet meer blootstellen aan de geur en resten van nicotine en sigarettenrook.

“Het is ongezond,” zeggen ze. “De rook trekt in de meubels en muren, en zelfs als je niet rookt terwijl ze er zijn, blijft die lucht hangen.”

Bert snapt hun standpunt wel degelijk maar vindt het lastig dat zijn kleinkinderen daardoor niet meer bij hem over de vloer mogen komen.

Met regelmaat denkt hij aan vroeger. Toen zijn kinderen nog klein waren rookte iedereen, thuis, in kroegen en discotheken, kortom overal.

Vroeger keek helemaal niemand er raar van op en rookte Bert gewoon in de woonkamer terwijl zijn kinderen op de grond speelden.

Toen was dat de normaalste zaak van de wereld, echter zijn de tijden drastisch veranderd en dat is iets dat hij ook wel begrijpt.

Om zijn kinderen tegemoet te komen, stelde hij voor om niet te roken op de dagen dat zijn kleinkinderen op bezoek zouden komen. Maar ook dat was niet genoeg.

“Het zit in de gordijnen, in de banken, in de muren,” legde zijn dochter uit. “Het blijft in de lucht hangen. We willen dat risico niet nemen.”

Ondanks dat hij zijn dochter volkomen begrijpt doen die woorden wel pijn en krijgt hij het gevoel dat hij gezien wordt als een slechte opa.

Bert weet dat het ongezond is maar hij doet al 40 jaar en kan gewoon niet meer zonder. Nu nog stoppen ziet hij eigenlijk niet zitten.

Toch zou hij het geweldig vinden als zijn kleinkinderen weer op bezoek komen bij hem thuis en hij vraagt zich dan ook regelmatig af wat belangrijker is: de sigaretten of zijn kleinkinderen.

CategorieAlgemeen Tagskleinkinderen opa

Bert mag kleinkinderen niet thuis ontvangen: ‘Mijn dochter wil het niet hebben’ Lees meer »

WhatsApp Image 2025 04 27 at 195556jpeg

Sandra stoort zich aan Iraanse buren: ‘Kan de was alleen ophangen als ze niet thuis zijn!’

Door /
Algemeen

Kies nummer 4 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

We genieten van de lente want de zon laat zich steeds vaker zien en de temperaturen zijn heerlijk, kortom we hebben niets te klagen.

Sandra woont samen met haar drie tieners in een gezellige, drukke buurt vol jonge gezinnen. Vooral nu de lente is begonnen en de zon zich steeds vaker laat zien, geniet ze extra van het buitenleven.

“Het is heerlijk om de ramen open te zetten en mijn was lekker buiten te drogen,” vertelt ze enthousiast. Maar die fijne momenten worden steeds vaker verstoord.

Sandra’s directe buren, een vriendelijk gezin uit Iran, steken zodra de zon schijnt de barbecue aan. “Zodra het mooi weer is, gaat daar de barbecue aan.”

”En dan waait de rook gewoon over de schutting, precies onze tuin in, recht op mijn schone was af,” zegt Sandra zichtbaar gefrustreerd.

Wat begon als een klein ongemak, is inmiddels een serieuze ergernis geworden. “Ik hang mijn was buiten om die frisse buitenlucht te laten opnemen, niet om alles naar barbecue te laten stinken,” legt ze uit.

Vooral op dagen dat ze extra veel was heeft, wordt het lastig plannen. “Ik kan mijn was nu alleen nog maar ’s ochtends vroeg ophangen, anders is de kans groot dat het straks helemaal naar rook ruikt,” verzucht Sandra.

Ze heeft geprobeerd het probleem bespreekbaar te maken met haar buren. “We hebben nu afgesproken dat zij, voordat ze de barbecue aansteken, eerst via het bovenraam even kijken of mijn was buiten hangt,” legt ze uit.

Toch gaat het niet altijd goed. “Soms zijn ze het gewoon vergeten, en dan zit ik weer met stinkende handdoeken en lakens.”

Sandra begrijpt niet waarom er altijd buiten gekookt moet worden zodra het weer beter wordt. “Ik snap best dat je wilt genieten van het mooie weer, maar waarom moet die barbecue altijd aan?”

‘‘Gebruik gewoon het gasfornuis binnen en bak lekker daar,” zegt ze. Ze is ervan overtuigd dat iedereen plezier kan hebben zonder overlast te veroorzaken.

Zelf vindt Sandra het ook heerlijk om buiten te zitten in de tuin. Een kop koffie, een goed boek en de zon op haar gezicht: het zijn kleine genietmomentjes waar ze echt naar uitkijkt. Maar die rookbui bederft vaak de sfeer.

“Het is echt jammer. Je zit net lekker en dan ruik je alleen nog maar rook. Dan kun je je was wel opnieuw doen, en binnen zitten is ook niet echt wat je wil als het zulk mooi weer is.”

Volgens Sandra hebben de buren weinig begrip voor haar situatie. “Ze doen soms alsof het allemaal wel meevalt, maar zij hoeven niet opnieuw te wassen of met stinkende kleding rond te lopen,” zegt ze.

Toch probeert ze de sfeer goed te houden. “Je woont hier samen, dus je moet elkaar ook wat gunnen,” benadrukt ze. “Maar soms lijkt het alsof het alleen om hun plezier draait.”

Voorlopig blijft Sandra haar strategie vasthouden: vroeg opstaan en de was zo snel mogelijk buiten ophangen en binnenhalen.

“Dan is de kans kleiner dat alles weer de wasmachine in moet,” zegt ze nuchter. Toch hoopt ze stiekem op wat meer medewerking van haar buren.

“Een beetje rekening houden met elkaar zou fijn zijn. Iedereen wil toch genieten van het mooie weer?” Sandra blijft ondanks alles positief.

“Ik laat mijn dag er niet door verpesten. Er zijn ergere dingen,” zegt ze met een glimlach. “Maar een tuin vol frisse was en frisse lucht? Dat blijft toch wel mijn ideaalbeeld.”

Hopelijk komt er binnenkort een oplossing waarmee iedereen blij is. Tot die tijd blijft Sandra goed opletten en blijft ze hopen op rookvrije zonnige dagen.

CategorieAlgemeen Tagsburen overlast

Sandra stoort zich aan Iraanse buren: ‘Kan de was alleen ophangen als ze niet thuis zijn!’ Lees meer »

WhatsApp Image 2025 04 27 at 143013 2jpg

Gezin niet tevreden met weekgeld: ‘Voor ons is dit weekbedrag te weinig om van te eten!’

Door /
Algemeen

Kies nummer 4 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Vandaag de dag hebben heel veel gezinnen in ons landje grote problemen om rond te komen. De Syrische familie Khaled heeft ook ontzettend veel moeite om de maand door te komen.

Moeder Norah vertelt dat haar gezin maar 150 euro per week heeft om te kunnen eten. Dit i voor haarzelf, haar man en hun twee dochters.

Voordat ze naar ons landje kwam was zij samen met haar man en hun dochtertje woonachtig in de Syrische hoofdstad Damascus. 

”Daar hadden we geld en een huis, maar de oorl0g heeft alles vernietigd.” In 2017 besloot het gezin te vluchten.

Norah en haar gezin gingen naar ons landje en sinds twee jaar hebben ze nu een eigen appartementje in een rustig dorp.

Het gezin kreeg uiteindelijk een uitkering maar al snel stapelden de schulden zich op. Een bewindvoerder werd aangesteld en deze helpt het gezin dan ook met budgetteren.

Naar eigen zeggen is de uitkering waarvan ze leven niet zo hoog, maar 150 euro per week voor het voeden van vier monden.

Om geld te besparen kookt het gezin alles zelf. Het gezin heeft nog nooit Nederlandse pot gegeten, ze eten alleen Syrische gerechten.

Kleding kopen zit er ook niet in voor dit gezin, ze gaan als het even lukt naar de kringloopwinkel om daar kleding te kopen. Ook gaan ze een aantal keer per jaar naar de kledingbank.

Toch verscheen er onlangs een lach op hun gezicht. Ze wisten dat ze recht hebben op energietoeslag. Het gezin is blij want dankzij de bewindvoerder hebben ze extra centjes op de rekening.

”Alhamdoelillah. Dank aan God”, aldus Norah die eigenlijk toch wel Nederlands wil leren. ”Ik heb al eens lessen gevolgd, maar dat was een te hoog niveau. Dat hoeft voor ons nog niet.

”Een gesprek kunnen voeren zou al mooi zijn.” Gaan ze ooit terug naar Damascus? ”Dat is geen optie meer. Alles wat we daar hadden is verwoest en onze hele familie is gevlucht.”

CategorieAlgemeen Tagsleefgeld statushouders

Gezin niet tevreden met weekgeld: ‘Voor ons is dit weekbedrag te weinig om van te eten!’ Lees meer »

Scroll naar boven