Johan is met pensioen en sinds enkele jaren weduwnaar. Dagelijks maakt hij zijn vaste rondje naar de supermarkt.
Sommige medewerkers van de supermarkt kent hij inmiddels bij naam en velen weten ook wie hij is. Vorige week besloot Johan boodschappen in te slaan voor een week en zoals altijd gebruikt hij de zelfscan.
De zelfscan vindt hij vooral makkelijk omdat hij dan niet zijn boodschappen op de loopband hoef te plaatsen om vervolgens weer terug te plaatsen in zijn karretje.
Omdat hij voor minimaal een week wil inslaan heeft hij zijn grote boodschappentassen al klaar staan in zijn wagen.
Hij haalt alles wat hij nodig heeft, aardappelen, groenten, vlees, brood, beleg, koffie en ga zo maar door. Zijn kar is goed gevuld met volle boodschappentassen. Hij pakt zorgvuldig elk product, scant het met zijn handscanner en legt het in tas.
Eenmaal bij de zelfscankassa plaatst hij de handscanner terug en is hij klaar om de betaling te doen.In het scherm staat dat er een medewerker onderweg is voor een controle en dus wacht hij met een glimlach.
De medewerkster, een bekend gezicht voor hem laat weten dat ze even een controle uit komt voeren. Met een lach zegt Johan: ‘Benieuwd of ik nu wel bingo heb!’
Johan vindt een controle nooit erg, hij vindt het zelfs gezellig want zo maakt hij toch een praatje. Terwijl hij met een grote glimlach voor zich uit staart, hoort hij ineens de medewerkster zeggen: “U heeft deze twee producten niet gescand.”
Johan kijkt verbaasd op en ziet hoe ze twee producten omhooghoudt: een pakje kaassaus en een pak maandverband. Zijn wenkbrauwen schieten omhoog.
“Wat?” stamelt hij. “Dat is helemaal niet van mij.” De medewerkster kijkt hem aan. “Het lag in uw kar, meneer. En het is niet gescand.”
Johan snapt er helemaal niets van. “Maar ik heb dat helemaal niet in mijn tas gedaan. Ik lust geen kaassaus, en ik… nou ja, ik heb geen maandverband nodig.”
Hij lacht heel even kort, maar de situatie voelt allesbehalve grappig. en hij voelt zich behoorlijk ongemakkelijk. De medewerkster haalt haar schouders op. “Als er ongescande producten in uw kar liggen, moeten we alles opnieuw scannen.”
Terwijl de medewerkster zijn boodschappen opnieuw scant, voelt Johan hoe andere klanten naar hem kijken. Misschien is het zijn verbeelding, maar hij heeft het gevoel dat ze denken dat hij iets verkeerd heeft gedaan.
Na enkele minuten kijkt de medewerkster op. “De rest is allemaal goed gescand, meneer.” Johan knikt. “Zie je wel? Maar hoe komen die producten dan in mijn kar?”
De medewerkster schudt haar hoofd. “Mogelijk heeft iemand per ongeluk het verkeerde karretje gepakt of iets in uw kar gelegd zonder dat u het doorhad.”
Johan is behoorlijk ontdaan door de situatie, ondanks dat de medewerkster hem laat weten dat er niets aan de hand is en zij de twee producten weer keurig in de schappen zal neerleggen.
Met zijn kassabon opent hij de poortjes en vertrekt hij met zijn volle winkelkar naar buiten. Johan weet dat hij die producten niet in zijn tassen heeft gestopt maar heeft toch een soort van schuldgevoel, terwijl hij helemaal niets verkeerd heeft gedaan.
Hij had toch het gevoel alsof hij iets fout had gedaan terwijl dat niet zo was. De volgende keer checkt hij eerst zijn tassen nog eens goed voordat hij naar de kassa gaat.
Johan is met pensioen en sinds enkele jaren weduwnaar. Dagelijks maakt hij zijn vaste rondje naar de supermarkt. Sommige medewerkers…
