Joke is een 76-jarige vrouw die al haar hele leven in een rustig dorpje in het zuiden van het land woont. Al meer dan dertig jaar is ze gelukkig in haar gezellige eengezinswoning, in een wijk die altijd levendig en vriendelijk is geweest.
Ze kent haar buren goed en waardeert de rust en vertrouwdheid van de buurt. Maar sinds vier maanden is er iets veranderd en is Joke alles behalve blij.
Haar nieuwe buurvrouw, een vriendelijk maar volgens Joke ietwat excentriek persoon, heeft iets in haar voortuin wat Joke compleet uit haar doen brengt: een leger van tuinkabouters.
Op een forum waar Joke haar gedachten en frustraties kwijt kan, schrijft ze: “Het lijkt hier wel Plopsaland, dat vreselijke kabouterdorp naast mij trekt alleen maar aandacht.”
Hoewel ze haar buurvrouw best aardig vindt, begrijpt Joke maar niet waarom iemand zo’n fascinatie zou kunnen hebben voor die vreselijke tuinkabouters.
Het zijn er niet zomaar een paar – het zijn er tientallen, in allerlei soorten en maten. Sommige staan met schepjes in hun handen, andere hebben kleine rode mutsen op, en weer anderen lijken met hun blik ondeugend naar voorbijgangers te loeren.
“Het lijkt wel een circus,” schrijft Joke verder op het forum. En dat circus trekt elke dag een stroom van voorbijgangers aan, iets waar Joke helemaal niet blij mee is.
De eens zo rustige straat is nu een toeristische trekpleister geworden voor mensen die selfies maken met de kabouters en kinderen die stoppen om ze één voor één te bekijken. “De rust waar ik hier altijd zo van hield, is helemaal verdwenen,” moppert ze.
Voor Joke is de tuin een plek van rust en orde. Ze heeft jarenlang met zorg haar voortuintje onderhouden, vol met zorgvuldig gesnoeide heggetjes, netjes geplante bloemen en een grasveld dat altijd precies op de juiste lengte is gemaaid.
In haar ogen hoort een voortuin een verlengstuk van het huis te zijn – bescheiden en keurig onderhouden. De overvloed aan kleurrijke kabouters bij de buurvrouw naast haar is voor haar dan ook het tegenovergestelde van wat een tuin zou moeten uitstralen.
Joke heeft geprobeerd het te negeren, maar naarmate de weken voorbijgaan, merkt ze dat de kabouters haar steeds meer beginnen te irriteren. “Ze staan overal, je kunt niet om ze heen,” klaagt ze verder.
“En alsof dat nog niet genoeg is, blijven mensen maar stoppen om te kijken en foto’s te maken. Het is gewoon niet normaal meer.” Toch durft Joke niet direct naar haar buurvrouw te stappen met haar klachten.
“Ze is verder heel aardig, een beetje gek misschien, maar wie ben ik om haar te vertellen wat ze wel of niet in haar tuin mag zetten?” schrijft ze op het forum.
Ze voelt zich heen en weer geslingerd tussen haar ergernis en de wens om de goede verstandhouding met haar buurvrouw niet op het spel te zetten. “Iedereen mag zijn tuin inrichten zoals hij of zij dat wil, maar dit? Dit gaat echt te ver.”
Het forum biedt Joke een uitlaatklep voor haar frustratie, maar een echte oplossing weet ze nog niet te vinden. “Ik kan moeilijk gaan klagen bij de gemeente, toch? Dat zou raar zijn,” denkt ze hardop.
Toch knaagt het aan haar dat de rust en sereniteit van haar wijk zijn verstoord door iets wat zij als belachelijk en storend ervaart. Ze vindt de situatie bijna lachwekkend, maar tegelijk voelt het ook als een inbreuk op haar leefplezier.
Elke keer als ze uit het raam kijkt, ziet ze weer een nieuwe voorbijganger die stopt om de kabouterfamilie te bewonderen, vaak met kleine kinderen.
En elke keer zucht ze diep. “Waar gaat het heen met de wereld?” vraagt ze zich af. “Vroeger had niemand kabouters in zijn tuin, nu lijken ze het hele straatbeeld te overnemen.”
Op het forum krijgt Joke reacties van andere buurtbewoners die haar situatie begrijpen, maar ook van mensen die haar aanmoedigen om het los te laten.
“Ach, wat kan het kwaad? Het is maar een tuin,” schrijft iemand. Maar voor Joke voelt het anders. Voor haar is het niet zomaar een tuin – het is haar thuis, en de tuinkabouters zijn een storende aanwezigheid in een plek waar ze al dertig jaar in vrede woonde.
Voorlopig blijft Joke zoeken naar een manier om met de situatie om te gaan. “Misschien moet ik er maar aan wennen,” schrijft ze uiteindelijk.
“Of anders ga ik zelf wel op zoek naar een paar kabouters om de boel in balans te brengen.” Het is een grapje, maar iedereen op het forum weet dat Joke dit waarschijnlijk nooit zou doen. De strijd met het kabouterdorp gaat voorlopig verder.
