Els ging die ochtend vol enthousiasme naar de manege, zoals ze al jaren deed. Paardrijden was voor haar niet zomaar een hobby; het was haar moment van ontspanning, een manier om de drukte van het leven even achter zich te laten.
Maar toen ze aankwam, voelde ze meteen dat er iets niet klopte. Een van de medewerkers vroeg haar apart te komen voor een gesprek. Wat volgde, had ze niet zien aankomen.
Met een serieuze toon legde de manager uit dat Els niet langer mocht paardrijden. “Het spijt ons, maar we moeten je vragen om te stoppen vanwege je gewicht,” klonken de woorden, die haar compleet overrompelden.
Verward vroeg Els om uitleg, waarop de manager verderging: “We willen voorkomen dat ze overbelast raken,” zei de medewerker van de manege. Die opmerking kwam hard aan.
Els had altijd goed voor de paarden gezorgd en was zich bewust van hun welzijn. “Alsof ik de paarden iets aandoe,” dacht ze, terwijl ze haar tranen probeerde in te houden.
Ze voelde zich verslagen en probeerde in gesprek te blijven. Misschien kon ze op een groter paard rijden of met een ander zadel? Maar de manager bleef bij zijn standpunt: geen uitzonderingen.
Na het gesprek bleef Els nog even bij haar favoriete paard staan. Het besef dat ze niet meer zou kunnen rijden, maakte haar intens verdrietig. “Ze ontnemen mij mijn grootste hobby,” vertelde ze later vol emotie.
Paardrijden was voor haar meer dan een hobby; het was een manier om tot rust te komen en zich vrij te voelen. Els had gehoopt op een open gesprek en mogelijke oplossingen, maar voelde zich afgescheept.
“Ze hebben me geen kans gegeven,” zei ze gefrustreerd. Het afscheid van de manege voelde niet alleen als een verlies van haar geliefde hobby, maar ook als een breuk met de gemeenschap waar ze jarenlang deel van uitmaakte. Haar vrienden, met wie ze altijd samen reed, leken ineens verder van haar verwijderd.
Het feit dat haar gewicht nu zelfs haar favoriete bezigheid in de weg stond, was een harde realiteit om te accepteren. “Ik snap dat ze naar de paarden moeten kijken, maar het voelt zo oneerlijk. Het voelt alsof ik als persoon niet meer meetel,” sprak ze met verdriet.
Het gevoel van afwijzing bleef hangen, en ze wist dat het nog een lange tijd zou duren voordat ze dit verwerkt had. Ondanks het verdriet is Els vastberaden om niet op te geven.
“Ik wil gewoon weer kunnen doen wat ik het liefste doe,” zei ze vol overtuiging. Voor nu blijft het gemis groot, maar ze hoopt dat er ooit een manier komt om terug te keren naar haar passie.
