Mehmet zit op de bank in de woonkamer van het huis van zijn ouders. Hij kijkt naar zijn telefoon, waar hij net weer een e-mail heeft gekregen over een woning. “Positie 265. Weer niet”, mompelt hij tegen zichzelf.
Het is alweer de zoveelste keer dat hij zo’n melding krijgt. De teleurstelling is groot, maar hij heeft zich eraan aangepast.
“Het is moeilijk om een woning te vinden, zeker als je inkomen niet heel hoog is,” denkt hij. “Ik reageer op woningen van de woningbouwvereniging, maar ik beland altijd op een veel te hoge positie.”
Sinds de scheiding, enkele maanden geleden, woont Mehmet tijdelijk bij zijn ouders. Hij is 34 jaar en al sinds zijn 24ste niet meer thuis geweest.
“Bij je ouders wonen is wel even wennen,” zegt hij, terwijl hij met zijn handen door zijn haar strijkt. “Maar ja, het is even niet anders. Ik moet doorzetten.”
Mehmet werkt fulltime in een kaasfabriek in een naburig dorp. Het werk is zwaar, maar hij houdt van de routine.
Het salaris is niet bijzonder hoog, maar hij kan ermee rondkomen. Toch maakt de situatie hem bezorgd. Zijn kinderen, een jongen van 6 en een meisje van 4, wonen bij hun moeder.
Hij ziet ze elke week, maar het is niet hetzelfde als wanneer ze dagelijks bij hem zouden zijn. “Ik wil dat ze een goede plek hebben, met genoeg ruimte voor hen allebei,” zegt Mehmet terwijl hij nadenkt over de toekomst.
“Ik hoef geen groot huis, maar het zou wel fijn zijn als ze allebei hun eigen slaapkamer hebben.” Hij heeft geprobeerd urgentie aan te vragen voor een woning, maar zijn verzoek werd afgewezen.
“Ze gaven geen urgentie omdat mijn situatie niet als zwaar genoeg wordt gezien,” zegt hij boos. “Het is schandalig dat ze een vader van twee jonge kinderen geen urgentie geven. Hoe kan dat?”
De gedachte dat hij nog heel lang moet wachten op een woning maakt hem moedeloos. Hij heeft geen idee hoe lang het nog gaat duren.
“Soms voel ik me machteloos,” zegt hij, terwijl hij zijn handen in zijn zakken steekt. “Ik probeer te blijven hopen, maar het is moeilijk als je ziet hoe lang je op een woning moet wachten.”
Toch probeert Mehmet zich niet te veel te laten raken door de situatie. Hij heeft de verantwoordelijkheid voor zijn kinderen altijd serieus genomen en blijft hard werken.
“Ze verdienen een goede toekomst,” zegt hij vastberaden. “Ik ga blijven zoeken, ook al is het moeilijk. Ik geef niet op.”
Ondanks de tegenslagen blijft Mehmet geloven in de mogelijkheid van verandering. “Ik weet dat het niet makkelijk is, maar ik wil mijn kinderen een goede plek geven, een thuis waar ze zich veilig en gelukkig voelen. Daar blijf ik voor vechten.”
Mehmet zit op de bank in de woonkamer van het huis van zijn ouders. Hij kijkt naar zijn telefoon, waar…
