Melissa Sloan (46) valt op in de wereld van tattoos vanwege haar indrukwekkende collectie van 800 tatoeages, inclusief drie lagen inkt op haar gezicht, waardoor ze als het ware een levend kunstwerk is.
Hoewel ze gepassioneerd is over body art, ervaart Melissa aanzienlijke hindernissen bij het vinden van werk.
Ze is ervan overtuigd dat haar tatoeages een rol spelen in haar uitdagingen op het gebied van werk en dat er vooroordelen bestaan die haar kansen beperken.
Tijdens haar twintigerjaren begon Melissa met tatoeëren, wat aanvankelijk een sporadische hobby was die al snel uitgroeide tot een verslaving. “Vanaf mijn twintigste ben ik steeds verder gegaan met tatoeëren,” deelt Melissa.
“Nu heb ik drie lagen inkt op mijn gezicht en blijf ik oude ontwerpen bedekken met nieuwe.” Haar uitgebreide collectie tatoeages is nu een integraal onderdeel van wie ze is geworden.
Met vastberadenheid wil ze doorgaan met tatoeëren tot ze 70 is en streeft ernaar om uiteindelijk haar complete lichaam te bedekken met kunst.
Vroeger werkte Melissa als toiletreiniger, een baan waarmee ze in haar levensonderhoud kon voorzien en voor haar twee kinderen kon zorgen. Helaas raakte ze deze baan kwijt.
“Het was een zware periode,” herinnert ze zich. “Ik werd ontslagen omdat ik schijnbaar mijn werk niet goed uitvoerde.”
“Of mijn tatoeages daar iets mee te maken hadden, weet ik niet zeker, maar het blijft een vraag die mij bezighoudt.”
Ondanks haar vorige werkgever die zelf ook tatoeages had, vermoedt Melissa dat haar fysieke verschijning heeft geleid tot haar ontslag.
Haar zoektocht naar nieuw werk verloopt moeizaam. “Ik heb zelfs op een baan als toiletreiniger in mijn buurt gesolliciteerd,” vertelt ze.
“Maar telkens wordt mij verteld dat ze me niet willen aannemen vanwege mijn tattoos.” Deze situaties benadrukken de vooroordelen waarmee Melissa geconfronteerd wordt.
Ondanks haar bereidheid om welke baan dan ook aan te nemen, blijft Melissa zonder succes werk zoeken. Naast haar professionele uitdagingen wordt ze ook sociaal buitengesloten vanwege haar tatoeages.
Een veel voorkomend thema is de negatieve reactie van mensen in haar omgeving, waarover ze zegt: “Er zijn veel roddels over mij in de buurt,” en “Sommigen beweren dat ik nooit een baan heb gehad, wat niet klopt.”
”Zelfs de lokale kroeg en de school van mijn kinderen hebben me afgewezen. Ik word vaak buitengesloten, vaak vanwege mijn uiterlijk.”
Ook in de tattoo-community heeft Melissa te maken met afwijzing: “Tattoo-shops weigeren mij diensten. Ze zijn van mening dat mijn lichaamskunst te extreem is en willen daar niet aan meewerken.”
Dit patroon van afwijzing, zowel op het gebied van werk als binnen de tatoeage-gemeenschap, laat de sociale uitdagingen zien waarmee mensen met extreme tatoeages geconfronteerd worden.
Melissa blijft vastbesloten haar passie voort te zetten, ondanks de obstakels. Ze wil haar huid volledig bedekken met kunst.
“Mijn gezicht is nu blauw. Mensen vergelijken me met een smurf,” lacht ze. “Maar me daar zorgen over maken, doe ik niet.”
”Dit is wie ik ben, dit is wat ik wil. Als ik morgen een baan aangeboden krijg, zal ik die met open armen accepteren, wat het ook inhoudt.”
Melissa Sloan’s verhaal biedt inzicht in de relatie tussen persoonlijke keuzes, uiterlijk en sociale acceptatie in de context van werkgelegenheid.
Ondanks haar uitgebreide tatoeagecollectie en harde werk in het verleden, blijft Melissa geconfronteerd met obstakels die haar carrière en sociale leven beïnvloeden.
In de wereld van tattoos is Melissa Sloan (46) een opvallende verschijning. Met maar liefst 800 tatoeages, waaronder drie lagen…
