In een knus huisje aan de rand van het dorp woont Aagje, een levendige vrouw van 82 jaar, met keurig opgestoken grijze haren en nog steeds stralende ogen.
Achter die sprankelende ogen schuilt echter een diep gevoel van eenzaamheid. “Mijn kinderen hebben het te druk, ze komen nooit meer langs,” deelt Aagje met een droevige glimlach.
Met een gebroken stem vertelt ze over haar kinderen. “Ik begrijp het wel, hoor. Ze hebben allemaal hun eigen leven, werk en gezinnen. Maar toch doet het pijn.”
Aagje heeft drie kinderen: Karin, Mark en Lisette. Karin, de oudste, is een succesvolle advocaat in Amsterdam. Mark werkt als IT-specialist en reist de hele wereld over voor zijn werk.
Lisette, de jongste, is druk met haar drie kinderen en haar werk als verpleegkundige. “Vroeger waren we zo hecht,” herinnert Aagje zich.
“Karin en ik bakten altijd samen koekjes. Mark hielp me in de tuin, en Lisette zat altijd op schoot en wilde verhaaltjes horen.”
Lang geleden leken die tijden te zijn, vertelt Aagje. “Soms belt Karin me, altijd kort. En Mark stuurt af en toe een bericht vanuit het buitenland.”
Aagje wijst naar een foto van haar gezin op de schouw terwijl ze zegt: “Lisette komt nog regelmatig langs, maar ze heeft het ook druk met werk en kinderen, die hun eigen activiteiten hebben.”
Tussen vrolijke foto’s in de woonkamer – van vakanties, verjaardagen en feestdagen – wijst Aagje naar een specifieke foto: “Dit was op Karin’s dertigste verjaardag.”
“We vierden een groot feest in de tuin, met iedereen, zelfs de buren. En nu is het zo stil in huis,” zegt Aagje, terwijl ze merkt dat de dagen langer lijken te duren.
“Ik probeer mezelf bezig te houden, met lezen, activiteiten in het buurthuis en een moestuintje. Maar het voelt anders. Het huis is stil zonder hun geluiden en gesprekken,” zucht ze. “Ik mis hen enorm.
Aagje heeft geprobeerd haar eenzaamheid te delen: “Ik heb Karin laten weten de leegte te voelen.”
Om te benadrukken dat ze het druk heeft, zegt ze dat ze me mist. Ze wil geen last zijn,” legt Aagje uit.
“Maar soms voel ik me zo vergeten,” zegt Aagje terwijl ze een traan wegvveegt. “Ik hou van mijn kinderen, maar ik wou dat ze begrepen hoeveel hun aanwezigheid voor me betekent.”
Tijdens het delen van herinneringen, vertelt Aagje over een zondagmiddag enkele maanden geleden toen Lisette met haar kinderen op bezoek kwam.
“Het was een chaos, maar een heerlijke chaos. De kinderen renden rond in de tuin, en we hebben samen geluncht. Dat soort dagen zijn goud waard voor mij. Maar ze zijn zo zeldzaam geworden.”
Ondanks haar inspanningen om actief en betrokken te blijven, voelt Aagje zich vaak eenzaam. “Ik heb vrienden verloren de laatste jaren, dat hoort er nu eenmaal bij op mijn leeftijd. Maar het is moeilijk om nieuwe mensen te ontmoeten en vriendschappen te sluiten als je ouder bent.”
Aagje zoekt ook steun bij haar buurvrouw, Marjan, die in dezelfde situatie verkeert. “We drinken elke woensdagmiddag samen koffie.”
Marjan begrijpt de eenzaamheid die je kan voelen:
“Haar kinderen wonen ook ver weg. We steunen elkaar, en dat helpt.”
Aagje blijft desondanks hoopvol en heeft recent besloten een brief te schrijven aan haar kinderen, in de hoop dat ze misschien hun prioriteiten zullen herzien. “Ik wil niet klagen,” fluistert ze,
“maar ik wil dat ze weten hoe ik me voel.”
In haar brief legt ze uit hoezeer ze hunkert naar hun gezelschap en hoe de kleine momenten van samenzijn haar dagen doen stralen.
“Ik schreef over onze mooie herinneringen en hoeveel ze voor me betekenen. Misschien realiseren ze dan hoe belangrijk die momenten voor mij zijn.”
Ze sluit haar huisdeur en loopt naar haar tuin, waar de bloemen prachtig in bloei staan. “De tuin brengt me innerlijke rust,” zegt ze met een glimlach,
“Het is alsof de bloemen me gezelschap houden.”
Terwijl ze tussen de bloemen wandelt, lijkt het alsof al haar zorgen even verdwijnen. “Eenzaamheid is zwaar,” besluit ze. “Maar zolang er een sprankje hoop is, blijf ik geloven dat mijn kinderen de weg naar huis weer zullen vinden.”
1. Naar eigen zeggen voelt ze zich soms zo vergeten: 2. Ondanks dat ze het allemaal begrijpt, doet het haar toch pijn: 3. De tijden van de kinderen op bezoek lijken lang vervlogen… 4. De dagen duren lang voor deze moeder/oma… 5. Naar eigen zeggen voelt ze zich soms zo vergeten en eenzaam:
