Heel veel mensen hebben een kinderwens en zijn dan ook dolgelukkig als zij ouders mogen worden van een kindje.
De moeder in dit verhaal wil graag anoniem blijven: ‘Mijn vriendinnen vertellen me vaak dat ik moet oppassen met wat ik zeg, want als mijn kinderen het zouden horen zouden ze erg verdrietig zijn.’
Pauline is 49 jaar oud en moeder van vier kinderen, in de leeftijd van 15, 18, 20 en 21 jaar. Blij met het moederschap is Pauline niet. ”Ik zou ze liever niet gehad hebben.”
Deze moeder ging in gesprek met Linda.nl en vertelt: ”Ik hou van mijn kinderen, laat dat duidelijk zijn. Ik heb ze nooit aan hun lot overgelaten, en heb ze met liefde grootgebracht.
Maar eerlijk? Ik zou het absoluut niet nog een keer doen. Ik heb spijt van het moederschap en had liever geen kinderen gehad.”
Naar eigen zeggen heeft haar omgeving een grote rol gespeeld in de beslissing om aan kinderen te beginnen. ”Ik zag het ouderschap bijna als iets waar je als volwassene niet onderuitkomt,
een fase die je vanzelf zou treffen. Binnen mijn vriendengroep ging het ook snel. De een na de ander raakte in verwachting.”
”Zelf had ik die droom niet, maar mijn schoonmoeder begon steeds vaker te hinten.” Manlief had ook een kinderwens en dus besloten ze samen ervoor te gaan.
”Ik was jong en hoorde nooit van anderen dat moeder zijn tegenvalt, dus heb ik het maar gedaan.” Het moederschap vond ze leuk aan het begin, echter veranderde dat toen de ‘duplofase’ aanbrak.
”Al die herrie de hele tijd en die voortdurende rommel. Ik was ook geen moedergans die meteen opsprong als er wat aan de hand was. Ook heb ik nooit in brabbeltaal met mijn kinderen gecommuniceerd.”
Het koppel ging na een huwelijk van 25 jaar uit elkaar. Alle kinderen wonen bij hun vader, op haar dochter van 15 na, zij woont bij Pauline.
”Soms heb ik weken geen contact met ze. We hebben geen ruzie, maar ik heb geen behoefte om ze dagelijks te spreken.
We hebben een band die meer vriendschappelijk is. Als we elkaar een keer in de zoveel tijd zien, ben ik na twee uur helemaal kapot. Zoveel energie vreet het.”
”Dat is altijd zo geweest. Als de kinderen op kamp gingen of een week met iemand mee op vakantie, vond ik dat prima.
Ik had ook geen behoefte om ze daarna weer terug te zien. Ze waren bij thuiskomst dan zo hyper, dat ik na 10 minuten wilde dat ze weer weg zouden gaan.”
