Toen ik besloot te stoppen met mijn baan en me volledig te richten op het huishouden, leek het de juiste beslissing. Mijn man, Stefan, verdiende voldoende om ons beide te onderhouden, en ik wilde meer tijd besteden aan ons huis en de dagelijkse zorg.
Het leek een ideaal beeld: ik zou het huishouden doen, koken, en hij zou werken. Maar wat ik niet had voorzien, was hoe deze traditionele rolverdeling snel zou veranderen in iets dat meer op een gevangenschap leek.
Aanvankelijk verliep alles soepel. Ik vond het fijn om ons huis op orde te houden en gezonde maaltijden te bereiden. Stefan leek ook tevreden; hij kwam thuis in een opgeruimd huis en at elke avond een warme maaltijd.
Maar na een paar maanden begon zijn gedrag te veranderen. Hij vroeg niet meer naar mijn dag en leek alles wat ik deed als vanzelfsprekend te beschouwen – zonder dank of erkenning.
Langzaam maar zeker stapelden de taken zich op. Het begon met simpele verzoeken zoals: “Kun je ook even de auto wassen?” of “Zorg je ervoor dat mijn sportkleren morgen schoon zijn?” Maar al snel voelde het alsof ik zijn persoonlijke bediende was geworden.
Op een dag gooide hij zonder iets te zeggen zijn schoenen in de woonkamer en liep gewoon door. Ik stond daar, verbaasd en gefrustreerd, terwijl hij blijkbaar verwachtte dat ik zijn rommel zou opruimen zonder enige vorm van respect.
Ik begon me steeds meer opgesloten te voelen. Stefan leek te denken dat omdat ik geen betaalde baan had, ik niets te zeggen had over hoe ik mijn tijd indeelde.
Alles draaide om hem en zijn wensen. Als ik moe was of geen zin had om te koken, reageerde hij geïrriteerd. “Wat doe je de hele dag?” vroeg hij dan, alsof mijn inspanningen in huis niets waard waren.
Op een gegeven moment besefte ik dat ik mezelf was kwijtgeraakt. Ik was niet langer Marije, de zelfstandige vrouw met een carrière en eigen dromen. Ik was ‘de vrouw van Stefan’, wiens voornaamste taak leek te zijn om hem tevreden te houden.
Ik miste mijn werk, mijn eigen inkomen en vooral mijn gevoel van eigenwaarde. Het was alsof ik mezelf had gereduceerd tot een hulp in mijn eigen huis.
Nu sta ik op een keerpunt. Ik weet dat ik met Stefan moet praten en duidelijk moet maken dat dit zo niet verder kan. Maar de gedachte dat hij het misschien niet begrijpt of, erger nog, niet wil veranderen, maakt me bang. Wat ik wel zeker weet, is dat ik niet langer wil leven in een situatie waarin ik geen controle heb over mijn eigen leven.
